KETO Krem migdałowo-czekoladowy - Pięć Przemian, 300g

Migdały

Migdałowiec jest gatunkiem pochodzącym z Iranu i krajów sąsiednich, ale powszechnie uprawiany jest w innych krajach. Migdał to jadalne i powszechnie uprawiane nasiona tego drzewa. Owocem migdałowca jest pestkowiec, składający się z zewnętrznej łuski i twardej skorupy z nasionami. Migdały sprzedawane są łuskane lub niełuskane. Blanszowane migdały to łuskane migdały, które zostały poddane działaniu gorącej wody w celu zmiękczenia okrywy nasiennej, która jest następnie usuwana, aby odsłonić biały zarodek.
Mąka migdałowa lub mączka z mielonych migdałów w połączeniu z cukrem lub miodem jako marcepan jest często używana jako bezglutenowa alternatywa dla mąki pszennej w gotowaniu i pieczeniu. Migdały zawierają w skórce polifenole składające się z flawonoli, flawan-3-oli, kwasów hydroksybenzoesowych i flawanonów, analogicznie do tych występujących w niektórych owocach i warzywach. Te związki fenolowe i prebiotyczny błonnik pokarmowy ze skórki migdałów mają zastosowanie komercyjne jako dodatki do żywności lub suplementy diety.
Migdały składają się z 4 % wody, 22 % węglowodanów, 21 % białka i 50 % tłuszczu. W 100 gramach migdały dostarczają 579 kilokalorii energii. Migdał jest bogatym w składniki odżywcze pokarmem, zapewniającym bogate źródło witamin z grupy B, ryboflawiny i niacyny, witaminy E oraz niezbędnych minerałów takich jak wapń, miedź, żelazo, magnez, mangan, fosfor i cynk. Zawierają również znaczne ilości błonnika pokarmowego, tłuszczu jednonienasyconego (kwasu oleinowego) i tłuszczu wielonienasyconego (kwasu linolowego). Migdały są źródłem fitosteroli, takich jak beta-sitosterol, stigmasterol, campesterol, sitostanol i campestanol.

Wartości odżywcze w 100 gramach:

Kakao

Aby wyprodukować 1 kg czekolady, przetwarza się około 300 do 600 ziaren kakao, w zależności od pożądanej zawartości kakao.

Wartości odżywcze w 100 gramach:

Erytrytol

Erytrytol jest alkoholem cukrowym (poliolem), stosowanym jako dodatek do żywności i substytut cukru. Występuje naturalnie. Erytrytol jest w 60-70 % tak słodki jak cukier stołowy, ale jest całkowicie bezkaloryczny i nie wpływa na poziom cukru we krwi ani nie powoduje próchnicy.
Erytrytol został odkryty w 1848 roku przez szkockiego chemika Johna Stenhouse'a. W 1950 roku został znaleziony w melasie czarnej, która była fermentowana przez drożdże i został skomercjalizowany jako alkohol cukrowy w latach 90-tych w Japonii. Erytrytol występuje naturalnie w niektórych owocach i sfermentowanej żywności. Wytwarzany jest z glukozy poprzez fermentację z drożdżami Moniliella pollinis.
W organizmie większość erytrytolu jest wchłaniana do krwiobiegu w jelicie cienkim, a następnie w większości wydalana w postaci niezmienionej z moczem. Erytrytol nie ma wpływu na poziom cukru i insuliny we krwi i dlatego stanowi bezpieczny substytut cukru dla diabetyków. Erytrytol jest przyjazny dla zębów - nie jest metabolizowany przez bakterie jamy ustnej, więc nie przyczynia się do próchnicy. Ponadto erytrytol, podobnie jak ksylitol, działa antybakteryjnie na bakterie paciorkowców, zmniejsza płytkę nazębną i chroni przed próchnicą.

Stewia

Stewia to naturalny słodzik i substytut cukru pozyskiwany z liści gatunku rośliny Stevia rebaudiana, pochodzącej z Brazylii i Paragwaju. Aktywnymi związkami są glikozydy stewiolowe (głównie stewiozyd i rebaudiozyd), które mają około 50 do 300 razy słodkość cukru, są termostabilne, stabilne pod względem pH i nie ulegają fermentacji. Organizm ludzki nie metabolizuje glikozydów zawartych w stewii, więc zawiera zero kalorii jako nieodżywczy słodzik. Stewia jest stosowana w produktach spożywczych i napojach o obniżonej zawartości cukru i kalorii jako alternatywa dla wariantów z cukrem. Stevia rebaudiana była używana od ponad 1500 lat przez ludy Guarani w Ameryce Południowej, którzy nazywali ją ka'a he'ê (słodkie zioło). Liście były tradycyjnie używane od setek lat w Brazylii i Paragwaju do słodzenia lokalnych herbat i leków oraz jako słodki przysmak. Rodzaj został nazwany na cześć hiszpańskiego botanika i lekarza Petrusa Jacobusa Stevusa. W 1899 roku szwajcarski botanik Moisés Santiago Bertoni, prowadząc badania we wschodnim Paragwaju, po raz pierwszy szczegółowo opisał roślinę i jej słodki smak. Przeprowadzono tylko ograniczone badania na ten temat, aż w 1931 r. dwóch francuskich chemików wyizolowało glikozydy, które nadają stewii słodki smak.

Wartości odżywcze w 100 gramach:

Inulina

Inuliny to grupa naturalnie występujących polisacharydów wytwarzanych przez wiele rodzajów roślin, najczęściej pozyskiwanych z cykorii. Inuliny należą do klasy błonnika pokarmowego znanego jako fruktany. Inulina jest używana przez niektóre rośliny jako środek do magazynowania energii i zwykle znajduje się w korzeniach lub kłączach.
Inulina to naturalny węglowodan obecny w ponad 36 000 gatunków roślin, w tym w agawie, pszenicy, cebuli, bananach, czosnku, szparagach, topinamburu i cykorii. Jest rozpuszczalna w wodzie.
Inulina została zatwierdzona przez FDA jako składnik zwiększający wartość błonnika pokarmowego w żywności. Może być używana jako zamiennik cukru, tłuszczu i mąki. Inulina zwiększa wchłanianie wapnia i prawdopodobnie magnezu, jednocześnie promując wzrost bakterii jelitowych. Inulina z cykorii pod względem żywieniowym jest uważana za formę rozpuszczalnego błonnika i czasami jest klasyfikowana jako prebiotyk. Ze względu na ograniczoną zdolność organizmu do przetwarzania fruktanów, inulina ma minimalny wpływ na poziom cukru we krwi i może potencjalnie mieć zastosowanie w leczeniu chorób związanych z poziomem cukru we krwi.